Zo aan de zijlijn voel ik mij soms machteloos, zou ik wel eens lekker willen schreeuwen. Maar ja, als je achter ‘de tafel’ zit, dan is het niet de bedoeling, dat je je voorkeur of afkeur tijdens het spel al te duidelijk laat blijken. Dus wring ik zachtjes in mijn handen, mompel ik af en toe onverstaanbare woorden, schuifel ik met mijn voeten en streep ik het volgende doelpunt af op de papieren lijst… totdat het punten aantal zó ver uit elkaar ligt, dat ik ongegeneerd blij van mij af schreeuw als onze jongens C een hard verdiend doelpunt weten te scoren.

Jongens, jongens, wat worden we vanmiddag ongenadig uit het veld gespeeld door de groene gezellige sprinters van Minerva (Gaanderen). Maar wat houden onze jongens zich goed en wat zoeken ze hard naar kansen in de verdediging en wat jammer als die paal er net weer voor staat…

Een beetje lichaamslengte hebben is wel handig bij deze sport, maar zegt gelukkig niet alles, want onze jongens groot en iets minder groot, kruipen vlug en snel, gewiekst en behendig onder gestrekte armen door en draaien ongelooflijk snel om hun as om de bal soepel  af te spelen naar een teamgenoot. Dat de eindstand uiteindelijk 8-38 voor de tegenstander is, dat zien we dan even door de vingers, want onze jongens hebben weer goed gespeeld.

Na de wedstrijd even allemaal bijkomen, douchen en natuurlijk een heerlijk verfrissend appeltje. Op naar volgend weekend, dan gaan we er weer samen op uit, op naar een volgende mooie pot handbal!

En natuurlijk mogen de foto’s die ik geschoten heb niet ontbreken.

Wendy le Griep