Sta je met je team op nummer 10 in de ranglijst van de wedstrijd poule dit jaar, mag je spelen tegen de nummer 9 in de poule. “Dat zal in elk geval een betere match zijn dan de voorgaande wedstrijden” dacht ik nog, wedstrijden waarin onze boys soms letterlijk van het veld geveegd werden.
En inderdaad, dat werd het…het werd een geweldige match, tussen twee teams die in praktisch alles elkaars evenknie bleken te zijn. De jongens van Artemis Doetinchem waren een juiste maat voor onze boys en wij voor hen. De punten gingen om en om bijna gelijk op, met slechts hier en daar 2 punten uitloop. Zo bleef de wedstrijd tot aan de laatste minuut echt spannend. Schouder aan schouder speelden de beide teams naar het einde van de wedstrijd.
Dribbelen als een basketballer
Terwijl de wedstrijd zich ontvouwde, sprak ik even met de coach van de tegenpartij. Hij was al net zo verheugd als ik, al net zo in zijn nopjes als onze trainer en begeleider, om te zien, hoe geweldig de beide teams aan elkaar gewaagd waren. Zo werd handbal weer wat het moest zijn. Zo vertelde hij: “Heel goed mogelijk dat in januari de huidige poule wordt opgesplitst zodat het voor alle teams weer een uitdaging wordt om wedstrijden te spelen.” Dat klinkt in elk geval heel redelijk.
Voor de tegenpartij was er geen luxe van 12 spelers in één team, of de luxe van twee keepers die elkaar konden afwisselen. De tegenpartij moest sprokkelen en spelers lenen om het team in de poule te kunnen houden. Hun keeper was nog herstellende van een zware knieblessure en speelde met zijn beide knieën in een brace. Er speelde ook een basketballer mee. Dat was overigens goed te zien. Maar ja, zolang de scheids niet fluit, mag je door. Dat je dribbelt als een basketballer bleek geen reden om te fluiten, zo bleek…
Kerstlichtjes
Wij ouders, wij trouwe fans van C1 zagen meer dan de scheidsrechter zag, dat erkende ik, maar ja. Wat doe je daaraan? Als publiek heb je geen fluitje of inspraak, wij moeten het als publiek doen met een beetje mopperen en foeteren op de scheidsrechter. Dat maakte het spelplezier van de beide teams er niet minder om. Beide teams zag je glimmen en sprankelen, alsof de kerstlichtjes in hun ogen alvast waren aangestoken, prachtig!
Het was hard werken en fijn overspelen, afspelen en doorpakken, waarmee de stand op drie-en-een-halve minuut voor het einde op 24-24 stond. Dit werd in de laatste minuut 24-26 voor Artemis, waarover wij als publiek wel onze mening hadden. Maar ja…wij zijn publiek en hebben geen fluitje of inspraak en dus mopperden en foeterden we nog heel even voordat we de jongens binnenhaalden als onze helden.
En dat waren en zijn ze, onze kanjers, onze jonge helden, die het vandaag weer als ware toppers hebben volbracht. Daar valt niet over te mopperen. Zo gingen we schouder aan schouder terug naar Apeldoorn. Yeahhh!~
Wendy Le Griep
